Ór-för
Słownik staronordyjski - ór-för
Znaczenie staronordyjskiego słowa "ór-för" (lub ór-fǫr)
Zgodnie z definicją słownika Cleasby & Vigfusson z języka staronordyjskiego na angielski:
- ór-för (ór-fǫr)
- f. departure; krefja arfs ok órfarar, N. G. L. i. 53 (Jb. 158 B).
Ortografia: Książka Cleasby & Vigfusson używała litery ö do reprezentowania oryginalnej staronordyjskiej samogłoski ǫ. Dlatego ór-för może być bardziej dokładnie napisane jako ór-fǫr.
Możliwa inskrypcja runiczna w młodszych Fuþark:ᚢᚱ-ᚠᚢᚱ
Runy młodszego Fuþark były używane od VIII do XII wieku w Skandynawii i ich osadach zamorskich
Używane skróty:
- f.
- feminine.
- L.
- Linnæus.
Prac i autorów cytowanych:
- Jb.
- Jóns-bók. (B. III.)
- N. G. L.
- Norges Gamle Love. (B. II.)