1 röðull (rǫðull)
m., dat. röðli, poët.:—a halo, glory; verðr hann kórónaðr með gulligum röðli, Sks. 39; skínandi röðull, 41:—the sun, Lex. Poët. passim: as also the compd álf-röðull:—röðlar, pl. = the saints; lesi bjartar þeir bækr ok röðla, Merl.
2 röðull (rǫðull)
II. an edge or crest, of a hill, cliff, or the like, freq. in mod. usage-; brekku-röðull, fjalls-r., the crest of a hill, fell.