Sæfa

Old Norse Dictionary - sæfa

Betydningen af oldnorske ordet "sæfa"

Som defineret af Cleasby & Vigfusson Old Norse til English ordbog:

Oldnorske ordet sæfa kan betyde:sæfa

sæfa
(i. e. sœfa), ð, [akin to svefn, svæfa; cp. Lat. sopire], prop. to put to sleep, but distinguished from svæfa, and only used to kill, slaughter beasts; vök sú er menn sæfa hvali í, Jb. 331 B; skal gefa af inn fimta hlut af öllu fé nema maðr sœfi, K. Þ. K.; blóðit flóar svá sem lifandis maðr hefði sœfðr verit, Mar.; hann sæfði girndar-synd, Greg. 38.
sæfa
2. esp. of a sacrifice; ef sæfð vóru þau kvikendi er goðunum var fórnat, Eb. 10; lamb Guðs er sœft til þessa nótturðar, Greg. 29; sæfandi son sinn ysak, Stj. 130; skal hverr s. sitt lamb, 279; lamb sœft ok etið, Post. 645. 83; sá er sæfði fórnina, Stj. 430; sæfa hjarðir, Hsm.: svæfa naut, to kill a beast by driving a sharp instrument into the nape of the neck, severing the spine, as the Spanish Torreadore do (the heathen way of killing the sacrificial beast?).
sæfa
II. reflex. to be killed, expire; sæfisk hón á spjótinu ok deyr, Fb. i. 258; jarlinn sæfðisk á spjótinu, Eg. 289; Hrafn hrærði hvárki hönd né fót er hann sæfðisk, Bs. i. 674 (of a man beheaded); nú veiðir maðr hval ok sæfisk hann á djúpi, N. G. L. i. 59; val-sæfendr, Ýt.

Mulig runeindskrift i yngre futhark:ᛋᛅᚠᛅ
Yngre futhark runer blev brugt fra det 8. til det 12. århundrede i Skandinavien og deres oversøiske bosættelser

Forkortelser brugt:

cp.
compare.
i. e.
id est.
Lat.
Latin.
prop.
proper, properly.
esp.
especially.
m.
masculine.
L.
Linnæus.
reflex.
retlexive.

Værker & Forfattere citeret:

Greg.
Gregory. (F. II.)
Jb.
Jóns-bók. (B. III.)
K. Þ. K.
Kristinn-réttr Þorláks ok Ketils = Kristinna-laga-þáttr. (B. I.)
Mar.
Maríu Saga. (F. III.)
Eb.
Eyrbyggja Saga. (D. II.)
Hsm.
Hugsvinns-mál. (A. III.)
Post.
Postula Sögur. (F. III.)
Stj.
Stjórn. (F. I.)
Bs.
Biskupa Sögur. (D. III.)
Eg.
Egils Saga. (D. II.)
Fb.
Flateyjar-bók (E. I.)
N. G. L.
Norges Gamle Love. (B. II.)
➞ Se alle citerede værker i ordbogen

Back