Tiginn

Meaning of Old Norse word "tiginn"

As defined by the Cleasby & Vigfusson Old Norse to English dictionary:

tiginn

adj. [tiginn and tigund are kindred words, so that tiginn prop. means notable, marked]:—high-born, of high estate, of a king or an earl; Uppsvía-ætt er tignust er á Norðrlöndum, þvíat sú ætt er komin frá goðunum sjálfum, Ó. H. 87; en þeir mundi þrjú hundruð vetra, at engi mundi vera í ætt hans kona eðr ú-tiginn maðr …, Edda 104; konungr mælti, far þú vel, vitr maðr ertú ok siðugr ok kannt vel at vera með tignum mönnum, Ó. H. 66: þá sagði Ólafr konungr, vel kanntú at vera með tignum mönnum, Sighvatr, Fb. ii. 112; lítt nýt ek þess þá, segir hón, at ek em konungs-dóttir, ef mik skal gipta ú-tignum manni, … þat hugda ek, segir hann (the king), at ek munda hafa vald at göra þann tiginn mann hér í landi sem ek vil, Fms. ii. 298; höll skipat með enum tignastum mönnum, Þiðr. 319; tiginn at metorðum, 655 x. 2; göra öngan manna mun hvárt er tiginn eða ú-tiginn, Eg. 351; öllum gaf hann þeim nökkurn grip, þeim stærri er tignari vóru, Fms. vi. 181; segir sér torfenginn slíkan mann ú-tiginn sem Kjartan var, Ld. 189; nú er þess engi ván, at ek giptumk ú-tignum manni … nú vill hón eigi eiga ú-tiginn mann, þá meguð ér gefa mér tignar-nafn, hefi ek til þess ætt, at ek mætta jarl heita, Fms. vi. 289: in tigna, a nickname, Orkn.

Possible runic inscription in Younger Futhark:ᛏᛁᚴᛁᚾᚾ
Younger Futhark runes were used from 8th to 12th centuries in Scandinavia and their overseas settlements