Æja

Bedeutung des altnordischen Wortes "æja"

Wie im Cleasby & Vigfusson Altnordisch-Englisch Wörterbuch definiert:

æja

pres. ær; pret. áði; part. áit or átt; the mod. form is á, pres. ái, pret. áði, áð:—to bait, rest; eigi skal maðr æja í engi manns, útlagr verðr hann of þat ef hann ær, Grág. ii. 233; en er hann kom skamt frá ánni, syfjaði hann mjök ok bað hann þá æja þar, Nj. 94; þeir aðu í Kerlingardal, 252; stigu þeir af hestum sínum ok ætluðu at æja, Fms. i. 273; hér munu vér af baki stíga ok æja, Lv. 20; þeir sá einn dag at tíu menn áðu í enginu, … ílla þótti þeim gört at æja í engjum manna, … áðir þú hestum þínum í engjum mínum, Fs. 51, 57; þótti þar mál at æja farar-skjótum sínum, Mar.; æja eykjum sínum í annars manns landi, Jb. 247; einn dag er Illugi áði hesti sínum, Fbr. 48 new Ed.; þeir kröfðu dagverðar ok æja hestum sínum, Eg. 564; þeir láta taka niðr hesta sína ok æja, Ísl. ii. 482; ok er þeir höfðu átt (áit?) um stund, 349.

Mögliche Runeninschrift im Jüngeren Futhark:ᛅᛁᛅ
Jüngere Futhark-Runen wurden vom 8. bis 12. Jahrhundert in Skandinavien und ihren überseeischen Siedlungen verwendet