Þeysa
Dictionnaire vieux norrois - þeysa
Signification du mot vieux norrois "þeysa"
Comme défini par le dictionnaire vieux norrois-anglais de Cleasby & Vigfusson :
Le mot vieux norrois þeysa peut signifier :þeysa
- þeysa
- t, [answering þjósa, þaus may be suggested, but is lost, cp. þausnir and þysja, þyss]:—to make to spirt out, gush forth; þeysti Egill upp ór sér spýju mikla, Eg. 553; þeysa vörru, to stir the water, in rowing, Hornklofi.
- þeysa
- II. to make rush forth, to storm, of warfare; þá þeysti hann lið sitt at þeim fram, Fms. viii. 376; þeysa allan her til borgarinnar, Stj.; þá þeysir hann herinn út af sínu ríki, Þiðr. 160; þeysa reiðina, to ride at a gallop, Róm. 287; Mauri þeysa áreiðina, of an attack of horsemen, 314; síðan þeysa þeir herinn allan upp með Rín, Karl. 390, Fms. vi. (in a verse); þeysa flota at e-m, Ht.: with dat., þeysa út óvígum her ór borginni, Þiðr. 28; þeir þeystu þá sem harðast at þeim, rushed on them, Fms. viii. 417, Barl. 53, Th. 78.
- þeysa
- 2. absol. þeysa, to ride furiously.
- þeysa
- III. reflex. to rush on; þeystisk of bekki, of a river, Am. 25; þá þeystisk eptir allr múgrinn, Fms. viii. 201; er eigi þeystisk allr senn þessi múgr á oss, 415.
- þeysa
- 2. = part., vera auð-þeystr, to be easy to stir, Stor.: fólk-þeysandi, gunn-þeysandi, a stormer, a warrior, Lex. Poët.
Inscription runique possible en futhark jeune :ᚦᛁᚢᛋᛅ
Les runes du futhark jeune ont été utilisées du 8ème au 12ème siècle en Scandinavie et dans leurs colonies à l'étranger
Abréviations utilisées :
- cp.
- compare.
- dat.
- dative.
- l.
- line.
- m.
- masculine.
- absol.
- absolute, absolutely.
- reflex.
- retlexive.
- part.
- participle.
Œuvres & Auteurs cités :
- Eg.
- Egils Saga. (D. II.)
- Barl.
- Barlaams Saga. (F. III.)
- Fms.
- Fornmanna Sögur. (E. I.)
- Ht.
- Hátta-tal. (C. I.)
- Karl.
- Karla-magnús Saga. (G. I.)
- Róm.
- Rómverja Saga. (E. II.)
- Stj.
- Stjórn. (F. I.)
- Th.
- Theophilus. (F. III.)
- Þiðr.
- Þiðreks Saga. (G. I.)
- Am.
- Atla-mál. (A. II.)
- Lex. Poët.
- Lexicon Poëticum by Sveinbjörn Egilsson, 1860.
- Stor.
- Sona-torrek. (A. III.)