Hljóð

Znaczenie staronordyjskiego słowa "hljóð"

Zgodnie z definicją słownika Cleasby & Vigfusson z języka staronordyjskiego na angielski:

Staronordyjskie słowo hljóð może oznaczać:hljóð

hljóð

n. [Ulf. hliuþ = ἡσυχία, 1 Tim. ii. 11, in Uppström’s edition; cp. A. S. hleoðor = sound; mid. H. G. lût; cp. O. H. G. hliodar; Germ. laut; Dan. lyd; Swed. ljud; akin to it are several Gr. and Lat. words with an initial κλ, cl; the original meaning is hearing or the thing heard, like Gr. ἀκοή and hljóð, hljómr, hlust (q. v.) are kindred words; hence comes the double sense of this word in Icel., sound and silence.]

hljóð

A. Hearing, a hearing, listening, silence; biðja (kveðja) hljóðs, to beg a hearing, chiefly as a parliamentary term, of one about to speak, to recite a poem before a prince or the like; Njáll kvaddi sér hljóðs, Nj. 105; kvæði hefi ek ort um yðr, ok vilda ek hljóð fá, I wished to get a hearing, Ísl. ii. 229; Egill hóf upp kvæðit ok kvað hátt ok fékk þegar hljóð, Eg. 427, cp. Vsp. 1, Höfuðl. 2; vilja ek hljóð at Hárs liði, I ask a hearing for my song, Ht. 1; ek hefi ort kvæði um yðr ok vilda ek fá hljóð at flytja, FmS. ii. 15; gefa h., to give a hearing, Leiðarv. 5; hafit hljóð, be quiet! 625. 72; þá er bæði gott hljóð ok góðir siðir í konungs húsi, SkS. 367:—the ancient meetings were in the open air, amid the hum of voices, loud cries, and the clash of arms, þá var fyrst gnýr mikill af fjölmenni ok vápnum, en er hljóð fékksk, mælti Þorgnýr, Ó. H. 68; en er hljóð fékkst, þá stóð jarl upp ok mælti, 67, cp. Íb. ch. 4; varð at þessu mikit háreysti, en er hljóð fékksk, mælti Sigurðr jarl, FmS. i. 34.

hljóð

2. adverb, phrases; í heyranda hljóði, see heyra, Nj. 230, Grág. i. 19, passim; af hljóði and í hljóði, in all stillness, silently, Nj. 5, 103, Eg. 723, Ld. 162, FmS. iv. 79, Stj. 355; bera harm sinn í hljóði, to bear one’s grief in silence, a saying; ein kvinna læri í hljóði með allri undirgefni, 1 Tim. ii. 11, where the Gothic text has in hliuþa: þegja þunnu hljóði, to listen in breathless stillness, Hm. 7; í einu hljóði, unanimously, a parliamentary term.

hljóð

B. The thing heard, sound; allt er hljóð þat er kvikindis eyru má skilja, Skálda 173, 174; greina hljóð, id., 169, 170; í hljóði síns gráts, Mar. 28; Þorfinnr kom öngu hljóði í lúðrinn ok komsk eigi upp blástrinn, FmS. ix. 30; ganga á hljóðið, to walk (in the dark) after a distant sound; klukku-hljóð, the sound of a bell, v. 133; þrumu-h., a clap of thunder; brim-h., the roaring of surf.

hljóð

II. special usages:

hljóð

1. gramm. a sound, tone; með löngu hljóði eða skömmu, hörðu eða linu, Skálda 159, 160: a musical sound, tune, söng fagran, hljóð mikit ok dýrligt, BS. i. 454; slá hljóð á hörpu, 155.

hljóð

2. phrases, koma á hljóð um e-t, to catch the sound of, become aware of, BS. i. 165; vera í hindar hljóði, to be within a hind’s hearing, i. e. to be whispered about; vera ór hindar hljóði, to be out of a hind’s sound; drepr hljóð ór e-m, to become dumb, lose the wind, FmS. xi. 115; það er komit annað hljóð í strokkinn (metaphor from churning), there is another sound in the churn, of a sudden turn, e. g. from high to low spirits; the ancients also seem to have said, ‘there is another sound in the fells,’ of one who is crest-fallen; see verses in Nj. 249, Háv. 34 new Ed., Dropl. 31, nú kná þjóta annan veg í fjöllum, now the fells resound with another tale; nú þykir henni eigi batna hljóðið í sögunni, the tale began to sound dismal, Clar.: so in the phrase, það er gott (slæmt, dauft) hljóð í e-m, to be in a good (or moody) state of mind.

hljóð

III. plur. esp. in mod. usage:

hljóð

α. crying aloud, a cry, of a child or one in paroxysms of pain; Heyr mín hljóð, hear my cry! Hólabók 276; hljóðin heyrðusk út fyrir dyr (of a sick person); það linnir ekki af hljóðum (of a baby).

hljóð

β. howling, screaming; og þeirra hljóð (pl.) og höfuð-prestanna tóku yfir, Luke xxiii. 23; ó-hljóð, dissonance, i. e. screaming, howling.

hljóð

γ. music. voice; hafa fögr hljóð, a sweet voice; há, mikil, veyk, dimm, hvell hljóð, a high, strong, weak, deep, pealing voice; Syng þú ungr mest sem mátt | meðan hljóð þín fagrt gjalla, … eintóm hljóð úr forfeðranna gröfum, Bjarni 142: the same distinction is sometimes observed in old writers, syngja með fögrum hljóðum, Stj. 606, BS. i. 155; þar gengr hæst í hljóðunum, there the tune reached the highest pitch, Mar.

Możliwa inskrypcja runiczna w młodszych Fuþark:ᚼᛚᛁᚢᚦ
Runy młodszego Fuþark były używane od VIII do XII wieku w Skandynawii i ich osadach zamorskich