Ör-verðr

Znaczenie staronordyjskiego słowa "ör-verðr" (lub ǫr-verðr)

Zgodnie z definicją słownika Cleasby & Vigfusson z języka staronordyjskiego na angielski:

ör-verðr (ǫr-verðr)

adj. unwordy; hróðrs örverðr, Ad.

Ortografia: Książka Cleasby & Vigfusson używała litery ö do reprezentowania oryginalnej staronordyjskiej samogłoski ǫ. Dlatego ör-verðr może być bardziej dokładnie napisane jako ǫr-verðr.

Możliwa inskrypcja runiczna w młodszych Fuþark:ᚢᚱ-ᚢᛁᚱᚦᚱ
Runy młodszego Fuþark były używane od VIII do XII wieku w Skandynawii i ich osadach zamorskich