Söng-hljóð

Znaczenie staronordyjskiego słowa "söng-hljóð" (lub sǫng-hljóð)

Zgodnie z definicją słownika Cleasby & Vigfusson z języka staronordyjskiego na angielski:

söng-hljóð (sǫng-hljóð)

n. pl. singing, tunes, music, Fb. ii. 16, Stj. 632.

Ortografia: Książka Cleasby & Vigfusson używała litery ö do reprezentowania oryginalnej staronordyjskiej samogłoski ǫ. Dlatego söng-hljóð może być bardziej dokładnie napisane jako sǫng-hljóð.

Możliwa inskrypcja runiczna w młodszych Fuþark:ᛋᚢᚾᚴ-ᚼᛚᛁᚢᚦ
Runy młodszego Fuþark były używane od VIII do XII wieku w Skandynawii i ich osadach zamorskich