1 hörmuligr (hǫrmuligr)
adj. sad, distressing, Sturl. i. 13, Þiðr. 174; h. tíðendi, Nj. 170; h. villa, Stj. 250; h. hrygð, 494; h. glæpr, Fms. i. 205: neut. a distressing thing, Fms. vii. 160, x. 400: also with the notion of indignation, það er hörmulegt að sjá það!