1 RÖND
f., dat. röndn, pl. randir and rendr, Rm., Bs. i. 42; [Germ. and Scot. rand]:—a rim, border, Skíða R. 103; á fornum skjöldum var títt at skrífa rönd þá er baugr var kallaðr, ok er við þann baug skildir kenndir, Edda 87; skjaldar rönd, Vkv. 31; rauðum skildi rönd var ór gulli, Hkv. 1. 33; bíta í skjaldar rendr, Bs. i. 42.
2 RÖND
2. hence in poetry a shield; brast rönd við rönd, Hkv. 1. 24; undir randir ek gel, Hm. 157: in prose it remains in the phrase, leggja saman randir, to lay shield against shield, of a hard struggle, Fms. xi. 95, Fas. ii. 208, Korm., Lex. Poët.: as also in the phrase, reisa rönd við e-m, to raise the shield against one, to resist, withstand, Eg. 587, Fas. i. 35, 292, ii. 190, 211.
3 RÖND
3. a stripe; rauð rönd liggr eptir baki honum, Pr. 408; dúkr með gulligum röndum, Fms. iii. 177. randa-fluga, u, f. a wild bee.