1 STEIKJA
ð and t, [a common Teut. word], to ‘steak’ or ‘stoke,’ roast; s. á teini, Am. 79; s. hjarta við funa, Fm. 32; eta lítt steikt, Hkv. 2. 7; en er Sigurðr steikði hjartað, Edda 74; sá hann at maðr steiktr lá á eldinum, Fms. viii. 107: the phrase, steikja smæra enn …, to have a smaller steak on the spit than …, 414: steikja is in Icel. also used of meat baked on embers, steikja köku, steikja roð, opp. to baked in a pan.