1 HEGNA
d, [A. S. hegjan; Engl. hedge; Germ. hegen; Dan. hegne]:—to hedge, fence, with acc.; allt þat aldin er menn hirða ok hegna með görðum eðr gæzlum, Jb. 429.
2 HEGNA
2. metaph. to protect; at hegna lönd sín, Fas. i. 376 (Skjöld. S.); allir menn eru skyldir við at hegna Kristni, N. G. L. i. 352; þá hegni þeir selver sín, sem menn hegna eignir sínar á land upp, með laga-kefli, 252;—in this sense the word is obsolete in Icel., but
3 HEGNA
3. is freq. in eccl. usage,
4 HEGNA
α. hegna líkam sinn frá munuðum, to keep one’s body from lusts, Hom. 85; h. oss (acc.) at syndum, to keep us from sin, 74.
5 HEGNA
β. to punish; hann hegndi harðliga allar lögleysur ok úsiðu, Magn. 472.
6 HEGNA
II. to chastise, with acc., but in mod. usage with dat.; hegna íllþýði ok ráns-menn, Fms. vii. 16, (but dat. v. l. of the Hrokkinskinna, a MS. of the 15th century); the dat. seems to be due to an ellipse, e. g. Haraldr Hárfagri fór á einu sumri vestr um haf at h. víkingum (for hegna land víkingum, to clear the land of vikings, pacify it), Orkn. 10.