1 LÁT
n., like the Engl. subst. let, scarcely used except in compds; út-lát, an outlet; í-lat, an inlet, a bag; blóð-lát, blood-letting.
2 LÁT
II. a loss; þeir sögðu konungi lát sitt, ok kölluðusk eltir hafa verit, Fms. xi. 370:—death, decease, ek segi þér lát Eyvindar bróður þíns, Nj. 4; lát hins helga Knúts konungs, Bs. i. 71; litlu síðar var mér sögð brenna hans ok lát, Fms. ii. 18; hann frá lát sonar síns, Gullþ., passim; manna-lát, loss of life; and-lát, líf-lát, q. v.; af-lát, killing.
3 LÁT
III. in pl. manners; allit., litr ok lát; skipta litum ok látum, to change shape and manners, Skv. 1. 38: esp. of bad manners, howling, uproar, hón var svá mjök blótin at menn máttu eigi standask lát hennar, Fas. i. 254; skrípa-lát, scurrility, Fms. viii. (in a verse), see læti; en aldrei veit ek hvat látum var, vii. 202; í sínum látum sumum, Skálda 170; gera spott at látum yðrum, Nj. 124; hann bað menn ekki syrgja né láta öðrum herfilegum látum, 197. láta-læti, n. pl. dissimulation.