1 ósvift
n. adj., qs. of-svift; e-m verðr ósvift, to be stunted; þeim varð ósvift við þessa sýn. Fbr. 79; honum varð mjök ó. við óp þetta, Fb. i. 417 (vsvipt); en við þessi tiðendi varð honum svá ó., at hann mátti langa stund ekki mæla, Bs. i. 472; hinum varð svá ó. (dátt, Bs. i, l. c.) sem hann væri steini lostinn, Sturl. i. 211.