1 stútr
m. [Dan. stud; Swed. stilt; Engl. stút; akin to stuttr?], a bull, D. N. i. 63, iv. 664, 782, Boldt 165, 167; uxa-stútr; this sense, however, is not in use in Icel.
2 stútr
II. metaph. the butt end of a horn (used as a cup or vessel); Heimdæll gaf honum höggit þat, horns með stúti sínum, Skíða R. 126.
3 stútr
2. a stumpy thing; drykkju-stútr, a kind of can, Bs. i. 877; ferju-stútr, a stumpy ferry-boat, Fbr.: the neck of a bottle is called stútr, flösku-stútr:—the spout of a kettle or can, Ingveldr tók við katlinum, blés í stútinn og setti hann á borðið og tók að skenkja kaffeð, Piltr og Stúlka 51.