n. [Dan. tröst; Engl. trust; derived forms from trúa, q. v., the st being inflexive]:—trust, with a notion of protection, shelter, safe abode; hann setti hann eptir til trausts Berg-Önundi, Eg. 368; em ek kominn at sækja heilræði at þér ok traust, Nj. 98; ef ek héta trausti mínu eðr umsjá, 260; hón hafði þenna mann sent honum til halds ok trausts, Ld. 46; í trausti konungs, Landn. 214, v. l.; er hann spurði at synir hans hötðu ekki traust í Englandi, Fms. i. 26; meðan ek em traust-lauss, slíkt traust sem þú hefir af Skota-konungi, iv. 222; þú skalt hafa tvá hluti landa ok þar með traust mitt, 229; en ek veita yðr mitt traust, vi. 54; með hamingju ok trausti hins heilaga Ólafs, 166; vera e-m traust ok hlífi-skjöldr, viii. 239; leita sér trausts til e-s, Fb. ii. 169; sitja í trausti e-s, 80.

2. firmness, confidence; veit ek eigi ván þeirra manna er traust muni hafa at brjóta orð konungs, to whom it will be safe, who will dare, Fms. iv. 257; af Guðs trausti, Ver. 22; þeir er heldr höfðu sér traust at mæla sem þótti, who had no fear of speaking as they thought, Fms. i. 22; vér megum með minna trausti um tala, with less confidence, vii. 261: mun ek selja þér fé at láni undan hans trausti, i. e. take it out of his keeping and lend it to thee, 655 iii. 1; ek hefi lítið traust undir mér, small power, authority, Ísl. ii. 145; þoran eðr traust, Fms. i. 265.