1 polotur
f. pl., or palata, u, f. [through Byzantine Gr., from Lat. palatium]:—the king’s palace in Constantinople; þeir ganga til konungs palatu þar er hann svaf inni, Fagrsk. 111, Fms. vi. 172. polota-svarf, n. ‘palace-scouring,’ a right belonging to the Warengs, when the Greek emperor died, of roaming through the king’s treasury for money, see Fms. vi. 171—ganga þeir um allar polotur konungs, … ok skal hverr hafa at frjálsu þat sem höndum kemr á (in fact a kind of pillage).