1 bilt
prob. an old n. part. from bila; only used in the phrase, e-m verðr bilt, to be amazed, astonished; en þá er sagt, at Þór (dat.) varð bilt einu sinni at slá hann, the first time that Thor’s heart failed him, Edda 29; varð þeim bilt, Korm. 40, Nj. 169.