1 TAUMR
m. [A. S. teâm = a line of descendants; Engl. team; Germ. zaum; Dan. tömme]:—a rein, bridle; leiða hest í taumi, MS. 4. 29, Fbr. 65 new Ed.; taumr hestsins var bundinn við hæl, Fms. vi. 234; þeir bera taum á ísinn, a cord for measuring, viii. 416; hón hafði höggorma at taumum, Edda 37; beils eðr tauma, Gþl. 359: of a ship, taumar ok stœðingar, 673. 60; ak-taumar (q. v.), N. G. L. ii. 283: metaph. phrases, ljá e-n tauma, to give it the rein, Mar.; leysa tauma síns valds, H. E. i. 501; ganga lítt í tauma, to go quietly in harness, i. e. to go straight, prove true, Nj. 20; gékk þat lítt í tauma er hón sagði, Þorf. Karl. 380; at mér akisk þetta eigi í tauma, id., Fms. xi. 121.
2 TAUMR
COMPDS: taumburðr, taumhestr, taumalag.