vönd, vant, adj. difficult, requiring pains and care; nafn mitt er ekki vant, Fær. 208; er hverjum manni vandara at búa sik í konungs herbergi enn annars staðar, Fms. vi. 208; sýndisk henni vant at neita þessu boði, it was a risk to refuse such an offer, ii. 133, cp. vant; vant þykkir oss með slíku at fara, a delicate thing, Nj. 75; er hér ok vönd vistin, 61; vera vant við kominn, to be in a perplexity, Ld. 158; þeir sögðu vant at vera í stórum samdrykkjum, Lv. 24; bæði er, at ek trúi þér vel, enda er þér þá vant um, Fær. 92; vant er at vita hverir mér eru trúir, ef feðrnir bregðask, Fms. ii. 11: a saying, vant er við vándum at sjá (play on the words ‘vándr’ and ‘vandr’), Hrafn. 23; vant er ór vöndu at ráda; vant er vel boðnu at neita.

2. choice, picked, = vandaðr; háttr fegrstr ok vandastr, Edda (Ht.) 132; var vandr mjök róðr á drekanum, Fms. vi. 309, v. l.

3. zealous; hón var allra kvenna vöndust bæði fyrir sína hönd ok annarra, Bs. i. 129; ráð-v. (q. v.), ú-vandr.