1 páll
m. [Lat. pālus, qs. paglus; Engl. pole; Fr. pelle; mid. Lat. pala, see Du Cange]:—a kind of hoe or spade for digging earth or peat, for a drawing of which see Eggert Itin., tab. viii, fig. 4; pála eðr rekur, K. Þ. K. 38; páll ok reka, Ám. 34; hafa pál ok reku. Ísl. ii. 193; gengu í fjós ok tóku þar pál ok reku, Dropl. 28; þá tók Clement graftól í hönd sér ok hjó tysvar pálinum niðr, Clem. 46; Klaufi saxar í sundr baggana með páli, Sd. 157.
2 páll
2. a pale, D. N. i. 527.
3 páll
COMPDS: pálstunga, páltorfa.