1 viti
1. a, m. a signal; þat þótti eigi góðs viti, it boded nothing good, Fs. 20; ílls-viti, boding evil.
2 viti
2. as a naut. term; hafa vita af landi, to stand so near land as to be aware of it, of the marks by which sailors note the proximity of land; hann sigldi fyrir sunnan Ísland ok hafði vita af, Ó. H. 75; allir settu augu sín aptr um skut, meðan þeir máttu nokkurn vita sjá til fóstr-jarðar sinnar, Al. 12.
3 viti
3. a beacon kindled as a warning signal when a fleet or enemy was in sight or had arrived, see Hák. S. Góða ch. 21, and Orkn. ch. 71–74, N. G. L. i. 102; eld sé ek brenna fyrir austan borg … þat mun viti kallaðr, Gs. 18; vita skyldi göra á hám fjöllum … svá at hvern mætti sjá frá öðrum, sú var siðvenja, at vitar fóru austan eptir landi, Hkr. i. 147; skjóta upp vita, Fb. ii. 458; fleygja eldi í vitana, Fms. viii. 74, 188; lögðu þar í eld ok görðu þar vita, Eg. 222; brenna vita, Fær.; halda vita, gæta vita, kynda vita, slá eldi í vita, etc., Orkn. l. c.; veðr-viti, a vane, weather-cock. vita-karl, vita-vörðr, m. a beacon-watchman, Fms. viii. 73, 188, Gþl. 86, N. G. L. i. 102.
4 viti
2. a, m. a leader; in odd-viti; ú-viti, an artless person, e. g. a child; íll-viti, an evil boder; ör-viti or ör-vita, insane.
5 viti
3. n.(?), a moment, point of time (?); en hvert viti (every time) er maðr festir útlegðar-eið, þá skal …, N. G. L. i. 161.