Feila
Słownik staronordyjski - feila
Znaczenie staronordyjskiego słowa "feila"
Zgodnie z definicją słownika Cleasby & Vigfusson z języka staronordyjskiego na angielski:
- feila
- að, [early Germ. feilen, mod. fehlen, usually derived from Lat. fallere], to falter, be shy; Sinfjötli lét sér ekki feilask, Fas, (VölS. S.) i. 133; mod., feila sér, id. This word hardly occurs before the 14th century; cp. however fól, fælinn, fæla, which are all of Teut. origin.
Możliwa inskrypcja runiczna w młodszych Fuþark:ᚠᛁᛁᛚᛅ
Runy młodszego Fuþark były używane od VIII do XII wieku w Skandynawii i ich osadach zamorskich
Używane skróty:
- cp.
- compare.
- Germ.
- German.
- id.
- idem, referring to the passage quoted or to the translation
- Lat.
- Latin.
- m.
- masculine.
- mod.
- modern.
- n.
- neuter.
- S.
- Saga.
- Teut.
- Teutonic.
Prac i autorów cytowanych:
- Völs. S.
- Völsunga Saga. (C. II.)