Höfuð-stafr

Znaczenie staronordyjskiego słowa "höfuð-stafr" (lub hǫfuð-stafr)

Zgodnie z definicją słownika Cleasby & Vigfusson z języka staronordyjskiego na angielski:

höfuð-stafr (hǫfuð-stafr)

m., gramm. a ‘head-stave,’ head letter, capital, initial, used freq. in this sense by Thorodd: but grammarians use it specially of the letters h, q, v, þ, which can stand only at the beginnings of syllables, (see gramm. p. xv, col. 1 at the bottom; Skálda 165–171):—in prosody, the third of the alliterative letters (ljóðstafir) standing ‘ahead’ of the second verse line, the preceding two being called stuðlar; thus in ‘þá var grund groin | grænum lauki,’ the g in ‘grænum’ is a höfuðstafr, but in ‘grund’ and ‘gróin’ a stuðill, Edda 120: in mod. usage höfuðstafir in pl. is used of all the alliterative letters, skáldskapr þinn er skothent klúðr | skakk-settum höfuðstöfum með, Jón Þorl.

Ortografia: Książka Cleasby & Vigfusson używała litery ö do reprezentowania oryginalnej staronordyjskiej samogłoski ǫ. Dlatego höfuð-stafr może być bardziej dokładnie napisane jako hǫfuð-stafr.

Możliwa inskrypcja runiczna w młodszych Fuþark:ᚼᚢᚠᚢᚦ-ᛋᛏᛅᚠᚱ
Runy młodszego Fuþark były używane od VIII do XII wieku w Skandynawii i ich osadach zamorskich