Jötunn

Znaczenie staronordyjskiego słowa "jötunn" (lub jǫtunn)

Zgodnie z definicją słownika Cleasby & Vigfusson z języka staronordyjskiego na angielski:

jötunn (jǫtunn)

m., dat. jötni, pl. jötnar; [this word, so popular in Icel. and still preserved in the form jutel of the Norse legends, hardly occurs in Germ. or Saxon, except that A. S. eoten, ent, and entisc occur perhaps ten or a dozen times, see Grein]:—a giant, Vþm. passim, Vsp. 2; jötuns brúðr, a giant’s bride, Hdl. 4; jötna synir, the giants’ sons, opp. to ‘sons of men,’ Vþm. 16; jötna vegir, the giants’ ways, the mountains, Hm. 106; jötna rúnar, the giants’ mysteries, the mysteries of the world, Vþm. 42, 43; jötna garðar, the giants’ yard or home, Skm. 30; jötna mjöðr, the giant’s mead, poetry, see Edda 47, 48; jötuns hauss, the giant’s skull = the heaven (cp. Vþm. 21), Arnór; jötuns und, the giants’ wound = the sea, Stor. 2; gold is called the speech of giants (orð, munntal jötna), Lex. Poët.; Thor is the bane of giants, jötna-bani, -dólgr, Lex. Poët. For the genesis of the Jötnar see Edda. Famous giants of whom the Edda records tales were, Ýmir, Hýmir, Hrungnir, Þjazi, Örvandill, Gýmir, Skrýmir, Vafþrúðnir, Dofri, see Edda (Gl.): for appearances of giants in the Sagas see Nj. ch. 134, Hkr. i. 229, Landn. 84, Fb. i. ch. 453–455.

Ortografia: Książka Cleasby & Vigfusson używała litery ö do reprezentowania oryginalnej staronordyjskiej samogłoski ǫ. Dlatego jötunn może być bardziej dokładnie napisane jako jǫtunn.

Możliwa inskrypcja runiczna w młodszych Fuþark:ᛁᚢᛏᚢᚾᚾ
Runy młodszego Fuþark były używane od VIII do XII wieku w Skandynawii i ich osadach zamorskich