Öng-værr

Znaczenie staronordyjskiego słowa "öng-værr" (lub ǫng-værr)

Zgodnie z definicją słownika Cleasby & Vigfusson z języka staronordyjskiego na angielski:

öng-værr (ǫng-værr)

adj. in anguish, distressed; ö. ok auðkumul, Bs. i. 323.

Ortografia: Książka Cleasby & Vigfusson używała litery ö do reprezentowania oryginalnej staronordyjskiej samogłoski ǫ. Dlatego öng-værr może być bardziej dokładnie napisane jako ǫng-værr.

Możliwa inskrypcja runiczna w młodszych Fuþark:ᚢᚾᚴ-ᚢᛅᚱᚱ
Runy młodszego Fuþark były używane od VIII do XII wieku w Skandynawii i ich osadach zamorskich