Öngr
Słownik staronordyjski - öngr
Znaczenie staronordyjskiego słowa "öngr" (lub ǫngr)
Zgodnie z definicją słownika Cleasby & Vigfusson z języka staronordyjskiego na angielski:
- öngr (ǫngr)
- adj. [Goth. aggwus; A. S. enge (subst.); Germ. eng; Lat. ang-ustus; cp. Gr. ἄγχω, etc.]:—narrow, strait; aka e-m í öngan krók, to drive one into a corner, FmS. vi. (in a verse, cp. aka ór öngum, see öngur); öngt ok þröngt, Skálda (in a verse); muntú í öngan ormgarð lagiðr, Skv. 3. 57; öngt garðs-hlið ok þröng gata er sú er leiðir til lífs, Barl. 45; halda e-n í öngri gæzlu, Str. 16; öngt í brjósti (cp. Germ. engbrustig), a nickname, Landn.
Ortografia: Książka Cleasby & Vigfusson używała litery ö do reprezentowania oryginalnej staronordyjskiej samogłoski ǫ. Dlatego öngr może być bardziej dokładnie napisane jako ǫngr.
Możliwa inskrypcja runiczna w młodszych Fuþark:ᚢᚾᚴᚱ
Runy młodszego Fuþark były używane od VIII do XII wieku w Skandynawii i ich osadach zamorskich
Podobne wpisy:
Używane skróty:
- adj.
- adjective.
- A. S.
- Anglo-Saxon.
- cp.
- compare.
- etc.
- et cetera.
- Germ.
- German.
- Goth.
- Gothic.
- Gr.
- Greek.
- l.
- line.
- Lat.
- Latin.
- m.
- masculine.
- n.
- neuter.
- S.
- Saga.
- subst.
- substantive.
- v.
- vide.
Prac i autorów cytowanych:
- Barl.
- Barlaams Saga. (F. III.)
- Fms.
- Fornmanna Sögur. (E. I.)
- Landn.
- Landnáma. (D. I.)
- Skálda
- Skálda. (H. I.)
- Skv.
- Sigurðar-kviða. (A. II.)
- Str.
- Strengleikar. (G. II.)