Vanta
Słownik staronordyjski - vanta
Znaczenie staronordyjskiego słowa "vanta"
Zgodnie z definicją słownika Cleasby & Vigfusson z języka staronordyjskiego na angielski:
- vanta
- að, [vanr], to want, lack: impers. with acc. of person and thing, e-n (acc.) vantar e-t (acc.), engan penning vantaði á, Nj. 190; vantaði þá eigi hesta né aðra hluti. Fms. iii. 77; mundi vanta þrjú hundruð, x. 64; vantaði tvá hesta, Grett. 111 A; at hann skyldi heldr vanta fé enn aðra menn, Band. 4.
Możliwa inskrypcja runiczna w młodszych Fuþark:ᚢᛅᚾᛏᛅ
Runy młodszego Fuþark były używane od VIII do XII wieku w Skandynawii i ich osadach zamorskich
Używane skróty:
- acc.
- accusative.
- impers.
- impersonal.
- pers.
- person.
Prac i autorów cytowanych:
- Band.
- Banda-manna Saga. (D. II.)
- Fms.
- Fornmanna Sögur. (E. I.)
- Grett.
- Grettis Saga. (D. II.)
- Nj.
- Njála. (D. II.)