1 GREN
n., gen. pl. grenja, a lair; gren eðr holur (of a snake), Stj. 93; varga gren, hafði úlfrinn dregit eitt lík inn í grenit (lair, of a wolf), Mirm. 36: in Icel. only of a fox’s lair, sem melrakki í greni, Nj. 198, Karl. 144, Sturl. i. 88; hann mun bíta kunna nær greninu, Ld. 278.
2 GREN
COMPDS: grenjaleit, grensmogin.