1 HELLIR
m., gen. hellis, pl. hellar, (mod. pl. hellrar, hellrum, etc., vide Gramm.): [akin to hallr]:—a cave (in rocks), Orkn. 4, 28, Fs. 66, 73, Grág. ii. 131, 134, Fms. vii. 81, Grett.; hann fór upp til hellisins Surts (mod. Surts-hellir) ok færði þar drápu þá, er hann hafði ort um jötuninn í hellinum, Landn. 199, (nauta-hellir, Bs. i. 320,) passim.
2 HELLIR
COMPDS: hellis-berg (-bjarg, Grett. 164), n. a cavernous rock, Fms. x. 174, Fas. iii. 401. hellis-búi, a, m. a ‘cave-dweller,’ a giant. hellis-dyrr, f. pl. the doors of a cave, Fms. i. 211, vii. 82, 83, Orkn. 428. hellis-gluggi, a, m. the window of a cave, Fas. iii. 413. hellis-gólf, n. the floor of a cave, Fas. iii. 414. hellis-menn, m. pl. cave-men, outlaws, Landn. 61, 67, 182. Hellismanna-saga, u, f. the story of the cave-men, Ísl. Þjóðs. ii. 300 sqq., cp. also 104 sqq. hellis-munni, a, m. the mouth of a cave, Orkn. 428, Fb. i. 245. hellis-skúti, a, m. a jutting cave, Glúm. 363, Eb. 206, Bret. 104, Fas. ii. 354, Grett. 101, Stj. 124.
3 HELLIR
II. in local names, Hellis-dalr, m., Hellis-fitjar, f. pl., Hellis-hraun, n., Hellis-ey, f., Hellis-fjörðr, m., Orkn., Landn.: Hellis-firðingar, m. pl.