m. [from Lat. clericus], a cleric, clerk, scholar; góðr klerkr (beau-clerk), Fms. ix. 531, x. 111; Rikini var klerkr góðr (a good clerk), bæði diktaði hann vel ok versaði, Bs. i. 239; Aristoteles með klerka-sveit sína, Al. 8; hann skildi görla Völsku þvíat hann var góðr k., El.; Paris klerkr, a Paris clerk, one who has studied in Paris, Fb. ii. 475; vitr ok góðgjarn ok k. mikill, Fms. i. 229; Eiríkr konungr var vitr maðr ok góðr k. ok kunni margar tungur, xi. 298; svá görir ok inn skilningslausi, ef hann kemr frá skóla, þá hyggsk hann þegar vera góðr k., Sks. 247.

2. a clergyman, clerk, esp. of the minor orders; klerk eðr klaustra-manni, K. Á. 40; fjórir tigir presta ok mart klerkar, Sturl. ii. 6.

3. a parish-clerk as in Engl.; messu-prestr skal engi leiðangr göra, né kona hans né klerkr hans, N. G. L. i. 97, iii. 77, D. N. passim: a nickname, Orkn.

COMPDS: klerkafólk, klerkalýðr, klerkamál, klerkasiðir, klerkasveinn, klerkasveit, klerkasöngr.