adj. [Ulf. slaihts = λειος, Luke iii. 5; a word common to all Teut. languages, but in the Scandin. the h is lost, as Dan. slet; but in Germ. schlicht and schlecht, in Engl. slight, etc.]:—plain, flat, even, smooth, level; sléttr steinn, Eg. 141; á sléttum velli, Fms. i. 137, ii. 319, Edda 31; slett land, Fb. i. 431; vellir sléttir, Ó. H. 134; sléttr sjór, a smooth sea; þar sem slétr er, Fms. vii. 297; ú-sléttr, uneven, rough: metaph., segja sínar (farar) eigi sléttar, to tell of one’s journey not having been smooth, i. e. that it had all gone wrong, Orkn. 68, Eg. 75, Nj. 254, Ld. 64, Fms. i. 75: gengu þeir slétt (straight) út af borðunum, Fms. ii. 319.

2. neut. slétt, just, precisely; þat nægðisk öllum slétt, Stj. 293: smonthly, well, eigi mundi ferðin takask slétt, the journey would not go smoothly, Fms. ii. 127; tala slétt, to talk smoothly, Hkr. i. 10; mæla slétt, Hom. 151; hyggja því flárra sem hann talar sléttara, Bjarn. 21.

II. [Germ. schlecht; Dan. slet], slight, trivial, common; tvenn bakstr-járn ok in þriðju slétt, Vm. 58; Maríu-líkneski tvau ok þriðja slétt, Pm. 1, (but rare.)

COMPDS: sléttfjallaðr, sléttlendi, sléttlendr, sléttmáll, sléttmæli, sléttorðr, sléttsmíðaðr, sléttsmíði, sléttyrði.