1 HANGA
pret. hékk, 2nd pers. hékkt, mod. hékst, pl. héngu; pret. subj. héngja, mod. héngi; part. hanginn; pres. indic. irreg. hangi; a provincial weak pret. hangði also occurs a few times in old writers, e. g. Edda 76, which form is still heard in southern Icel. (in and about Reykjavík): [Ulf. hahan; A. S. hæn; Engl. hang; O. H. G. hahan; Germ. hangen; Dan. hænge; Swed. hänge]:—to hang, Lat. pendere:
2 HANGA
α. to hang, be suspended; hvers manns alvæpni hékk yfir rúmi hans, Eg. 88; vápn sín, er þar héngu hjá þeim, 377; þetta it stóra sverð er uppi hangir, Fas. iii. 120; hann hefir nú tvá daga á krossi hangit, 625. 79.
3 HANGA
β. to cleave to; svá hanga þykt á þeim skotin, Al. 138; ok hangði hón á lifrinni þar til er hann dó, Edda 76; en ef við hangir, if it hangs fast to, N. G. L. i. 66.
4 HANGA
γ. to hang up, for smoking; eða tvau laer héngi, Hm. 66; whence hanginn, hung, smoked; hangið kjöt (proncd. hangi-kjöt), hung, smoked meat.
5 HANGA
2. to be hanged, executed; annarr skyldi hanga, en öðrum steypa í forsinn Sarp, Fms. vii. 181; at eigi væri hverr yðvarr maklegri at hanga, 13; gengir þú at hanga, Am. 22, cp. Hm. 139, Fms. v. 212.