1 HREKJA
pret. hrakti; part. hrakiðr, Orkn. 424, mod. hrakinn, neut. hrakt, Sturl. ii. 169: [akin to Goth. vrikan, A. S. wrecan, Engl. wreak, wreck, see introduction to letter H]:—to worry, vex; h. e-n í orðum, to scold and abuse one, Fms. vii. 319, Fs. 173; þau bityrði er Skarphéðinn hrakti yðr Ljósvetninga, Nj. 223; ámæla þær honum í hverju orði ok hrekja, Finnb. 228: to confound, mér þaetti bezt við þann at eiga, er allir hrekjask fyrir áðr, by whom all people are confounded, Hrafn. 16; Sigmundr sagðisk heldr vilja h. þá sem mest, Fær. 165, Fs. 33, 129, Sturl. ii. 169, Bs. ii. 143; hann eyðir málit fyrir Erni ok hrekr hann sem mest af málinu, Fs. 125: víghestrinn hafði hrakit hrossin, Eb. 36 new Ed.
2 HREKJA
β. a naut. term, of ships driven out of their course, freq. in mod. usage; either impers., e-n hrekr, one is driven and wrecked; or reflex., þeir hröktust fimm vikur sjávar, they were driven for five miles on the sea: also of a ship, skipið (acc.) hrekr, the ship has drifted, cp. Bs. i. 817; of sheep in a snow storm.