1 KLETTR
m. [Dan. klint], a rock, cliff, Fær. 29; þar stendr skógar-klettr við Hafslæk, Þorsteinn gékk upp á klettinn, Eg. 717, Bs. ii. 111, Sturl. iii. 104, Gísl. 147; hár k., Grett. 101; þeir sjá hvar klettar tveir koma upp ór hafinu, Fas. ii. 248: in plur. a range of crags: poët., herða k., ‘shoulder rock,’ i. e. the head, Ls.; hjarna k., ‘harn rock,’ i. e. the head; hjálma-k., helmet crag, cp. Helm-crag in Westmoreland, Lex. Poët.
2 KLETTR
COMPDS: klettabelti, klettafrú, klettaskora, klettasnös.