m. [Scot. coll = a hay-cock], a top, summit; ok mændu upp ór kollarnir, of hayricks, Sturl. i. 179; á kolli fjallsins, Stj. 399, þúfna-kollar.

II. the head, crown; ungr maðr, vaxit hár af kolli, Fær. 9; piltar tveir léku á gólfinu, þeim var sprottið hár ór kolli, Fb. i. 258.

2. a shaven crown; hann rakar af þeim hárit, ok görði þeim koll, Háv. 56; görðir þú þér þá koll, Nj. 181, Fas. i. 234; honum skal raka koll; bræða skal koll hans, N. G. L. i. 334.

3. phrases, ok lát hans vándskap koma honum í koll, let his wickedness fall on his own pate, Stj. 485; geta í kollinn, to guess true (koll-gáta); koll af kolli, from head to head, one after another; það gekk svo koll af kolli; kínka kolli, to nod; hnippa kolli hvár at öðrum, Grett. 166 new Ed.: um koll, Dan. om kuld, head over heels; þeir rótuðu um koll taflinu, Vígl. 17, (rótuðu fyrir honum taflinu, new Ed. l. c.); hrinda e-m um koll, Fas. iii. 545.

4. a pet name, a boy, my boy! hví vildir þú, kollr minn! ljúga at okkr Máríu? cp. kolla, Bs. i. 600; gló-kollr, a fair-haired boy.

5. a ram without horns; Mó-kollr, Grett., (kolla, a ewe.)

6. a nickname, hæru-kollr, hoary head; æði-k., downy head, Landn.: a pr. name, Kollr, id.: in compds, Koll-sveinn, Hös-kollr, q. v.; Snæ-kollr, Landn.