að, [sök; Ulf. sakan = μάχεσθαι, ἐπιτιμαν, ga-sakan = ἐλέγχειν, A. S. sacan; cp. sókn, sækja, sekr]:—prop. ‘to fight,’ which remains in Hom. 30.

2. to blame, find fault with; saka sik um e-t, to blame oneself for a thing, Nj. 20, Fms. xi. 2; sakask um e-t, to blame one another, Fb. ii. 25, Al. 81; Þorvaldr lét ekki tjóa at sakask um verkit, Glúm. 374; cp. the saying, tjáir ekki að sakast um orðinn hlut, no use to cry over spilt milk; sakask við e-n, to throw the blame on, to scold, Mart. 121; sakask sáryrðum, to come to words, Ls. 5.

3. part. sakaðr, charged, accused, Gþl. 548: in the phrase, sakaðr ok sifjaðr, foe and friend, 14, 67, 547: convicted, guilty, Fms. ix. 427.

II. to hurt, harm, scathe; þér skal ekki saka, Nj. 53; jarl kvað þat ekki saka mundu, Orkn. 408: impers., sakaði hann (acc.) ekki, Fms. i. 104; Skúta sakaði ekki, Rd. 295: sakaðr, hurt, wounded, Sturl. iii. 267; var ekki borð sakat (damaged) í skipi þeirra, Ld. 76; mun ek göra ráð fyrir svá at ekki saki til, Fms. i. 189; Ólafr kvað ekki til mundu saka, Ld. 76.

2. recipr., eigi hygg ek okkr myni úlfa dæmi, at vér skylim sjálfir um sakask, that we should destroy one another like wolves, Hom. 30.