pl. sörvar, for the root see the preceding word, a lady’s necklace of stones; sörva gefn, sörva Rindr, the goddess of the s., i. e. a woman, Kormak; in prose, in the compd steina-sörvi (seyrvi), a stone necklace; höggr á hálsinn ok brast við furðu hátt ok koni á stein þann í sörvinu, er þokask hafði, Ísl. ii. 364; þat var í forneskju kvenna-búnaðr er kallat var steina-sörvi er þær höfðu á hálsi sér, Edda 68; hón tekr ór serk sér steina-seyrvi mikit er hón átti ok dregr á háls honum, Ísl. ii. 343; hón tók eitt steina-sörvi ok batt um háls honum, Fas. iii. 443, cp. Worsaac, Nos. 90, 397: armour, sörva hyrr, the armour-fire, i. e. the sword, Vellekla.

II. a band of men, sörvar; seven men make a sörvar, Edda 108.