a compar., in old MSS. almost always spelt iðri, and so used in poets; liðhraustr konungr sár in iðri, Fms. xi. 314 (in a verse of the beginning of the 12th century); superl. innstr:—the inmost, Lat. interior, í en iðri sundin, Eg. 358; í Eynni iðri, Hkr. i. 144; at Hólmi enum iðra, Landn. 52; hann bjó undir Felli eno iðra = the present Staðarfell, Sturl. i. 9 (MS.); fara hit iðra, to go by the inner road, Eg. 13, Rd. 268; it iðra, inside the house, Kormak; konungs skip lágu innst (innermost) í vökinni, Fms. vi. 337; sitja iðri, to sit innermost, Konr.; þeir skulu sitja innstir á hirðpall, N. G. L. ii. 447.

II. metaph., ens ytra manns ok ens iðra, Hom. 53; hin innri augu, H. E. i. 513; ens iðra vegs, Greg. 25; ef eigi er kennandi innra, sem læri hjartað, 19; af enum innsta sárleik hjartans, Hom. 11: enu innstu hluti himins, 57.