1 þöngull (þǫngull)
m., dat. þöngli, [þang], tangle, sea-weed, Fms. vi. 376; þönglar stórir lágu í fjörunni í leirinum, Sveinn greip upp einn þöngulinn, Orkn. 336, passim.
                        2 þöngull (þǫngull)
2. as a nickname, Landn.
                        3 þöngull (þǫngull)
COMPDS: þönglabakki, þöngulshöfuð.