1 gana
ð, mod. að, to rush, run frantically; hann spurði hví hann gandi svá, Sturl. ii. 177; ganaði hann langt undan hernum, Fas. iii. 422; ganir at honum ok höggr, Jómsv. 49; þótt þú ganir galinn, Skáld H. 2. 57: of wildfire, Skálda 202 (in a verse); in Fbr. 162 (in a verse) it has the notion to glare in one’s face; akin is góna (q. v.), to stare.