1 KELDA
u, f. [mid. H. G. qual and quil; Germ. quelle; Dan. kilde; Swed. källa; cp. Engl. well, North. E. keld = a spring]:—a well, spring; krjúpa at keldu (mod. vatna lömbum), Þorf. Karl. (in a verse); kelda er ok þar nær hellinum, ok þó konungr sér í, Ó. H. 187; af sannri lífs æð sem lífs keldu, Barl. 84; í læk þann eðr keldu er féll ór brunninum, Bs. i. 462; um ker ok keldur, þar skal ker vera í garði sem eigi er kelda til ok vatn í, N. G. L. ii. 248, Sks. 91, Bret. 30; útan garðs ok innan með keldu, D. N. i. 527; at keldunni þeirri er mitt er í garðinum, ii. 498, iii. 98; keldu-lækr, a stream from a well, Karl. 266: and so in Dan. and Swed. local name, Roes-kilde, as also in mod. Dan. and Swed.
2 KELDA
II. specific Icel. a stagnant pit in a swampy ground, Eb. 266, Ld. 204, Lv. 5, Jb. 278, Dipl. ii. 1, Fb. i. 231.
3 KELDA
COMPDS: kelduskítr, keldusog, keldusvín, Keldur, Kelduhverfi, Keldhverfingar.