n., gen. pl. merkja, dat. merkjum, [mark]:—a landmark, boundary, esp. in pl., Grág. ii. 213, 216, 223, 279, 285, N. G. L. i. 41, 307, passim; also landa-merki, q. v.: sing. a mark, færa mark til síns merkis, Grág. i. 416.

2. a milit. term, a banner, standard, Nj. 127, Eg. 88, 268, Fms. vi. 334–336, 406, 407, 412, 413, 419, ix. 25; mælti hann til Halldórs Snorrasonar, at hann skyldi djarfliga bera fram merkit, Halldórr svarar heldr styggliga, beri héri merki fyrir þér rögum! vi. 159: for a classical passage as to a charmed standard (a raven), see Orkn. ch. 11, cp. Þorst. Síðu H. ch. 2, Nj. 158 (in the battle of Clontarf), as also Ó. H. (1853) ch. 201, 219, 221, 225, 227: a standard for procession in churches, Vm. 22, 52, Pm. 66.

II. a mark, token, sign; ok mun þat til merkja, at þeir Grímr munu heim koma, Nj. 197; ok hefir þat orðit til merkja, at, Eg. 766; þessir menn er náliga vóru með öngum merkjum, of no mark, distinction, Fms. xi. 261; merki munu þér at þykkja ef ek segi þér frá honum, Edda 47.

2. signification, importance; mikil merki í þessi tölu, Hom. 72; þau hafa mörg merki í sér, 51; þeirra manna er nokkut merki (distinction) var at, Sturl. i. 186.

3. remains, traces; hennar merki má hvergi sjá, Al. 93; þeir lögðu ok garðinn sem enn sér merki, Eb. 132; vil ek sjá þau merki er þar hafa orðit, Ó. H. 238.

COMPDS: merkisburðr, merkismaðr.