að, and also neitta, neitti, [Scot. nyte; Dan. nægte], to deny, refuse, absol. or with dat.; konungr neitaði þverliga, Fms. vi. 214; þeir höfðu boðit honum laun, en hann neitti, i. 12; hann neitaði með mikilli þrályndi, x. 306; hinn sem neitar, K. Á. 204; hefi ek þar góðum grip neitt, Fms. vi. 359; er nú vel þú veizt hverju þú neitaðir, 360; neita penningum, xi. 428:—with a double dat., neita e-m e-u, vii. 90: with acc. of the thing, ef nokkurr neitar kirkju-garð, K. Á. 68; hverr sá er neitar mitt nafn, þeim (sic) skal ek neita, Barl. 122.

2. to deny, forsake; hann neitaði Guðs nafni, Fms. x. 324; Petrus hafði þrysvar Kristi neitt, Hom. 81; þeir er neittu Kristi, Gd. 49; neitaði þessum nýja konungi, Al. 9; neita villu, Nikuld. 71; þeir neittuðu (v. l. neittu) þessu, Fms. vii. 54.

II. reflex., þeim mönnum skal heilagr kirkju-garðr neittask, K. Á., H. E. i. 491; þú snerisk til Guðs ok neittaðisk Djöflinum, Hom. 151.