1 skilning
f. (in mod. usage skilningr, m.), a separation, division; einn Guð þrennr í skilningu, Hom. 146; Guð görði himna í skilningu, Eluc. 9; s. millum íllra hluta ok góðra, Sks 502; þær þrjár skilningar er einn Guð, Gþl. 40.
2 skilning
II. discernment, understanding, intellect, Barl. 23, 45; skilningar andi, Sks. 611; skilningar himinn, Fas. iii. 665; leiða til fullrar skilningar, Sks. 309 B; fá skjóta s. á e-u, Fms. i. 97: koma skilningu á e-t, Mar.; eptir honum hurfu margir menn í skilningu, Ver. 95; rétta skilning, kunna góða s. á e-u, Sks. 51, 493 B; mikla s. ok minni, Stj. 70; vit ok s., Skálda 169.
3 skilning
3. sense, meaning; ek hefi hina s., at …, but I think, that…, Nj. 142; meðr annarri s., Stj. 53; þessor er ráðning ok s. draums þíns, 200; hann bauð þeim gæta hverja skilning þeir skildi á hverju hafa, Barl. 22; eigi skaltú þvilíka s. hafa á þessu máli, 45; án skilning þeirra orða, Anecd. 2.
4 skilning
COMPDS: skilningarlauss, skilningarvit.