1 VELKJA
t, [válka], to toss about; þeir velktu Tuma lengi, görði honum þá kalt mjök, Sturl. ii. 66 C.
2 VELKJA
2. as a naut. term, to be sea-tossed; Þorgeir ok hans félaga velkir í hafi lengi, Fb. ii. 108: impers., velkti þá lengi í hafi, Eg. 159; velkti þá úti allt sumarit, Landn. 226.
3 VELKJA
II. metaph. to waver, hesitate; hann sér at eigi mun duga at velkja ráðit, Bs. i. 623; ertú mjök hugsjúkr um ráða-ætlan þína er þú velkir þat fyrir þér, Ó. H. 196; hann velti (i. e. velkti) lengi í huga sér hvernig hún yrði best til reidd, Jón Þorl. (the mod. phrase being, velta e-u fyrir sér = to revolve in one’s mind, waver; but this ‘velta’ is merely a corruption of the older ‘velkja’).
4 VELKJA
III. reflex. to be tossed; ok er þeir velkðusk þar lengi svá haldnir, Fms. x. 29; teksk af byrr allr ok velkjask þau úti lengi, Fs. 142.