d, to branch:

I. to divide into branches; veröldin var greind í þrjár hálfur, Edda (pref.); sá er greinir ok sundr skilr, Stj. 95; greina í sundr dag ok nátt; greina tíma, daga, 15; skaltú hana (the ark) með gólfum greina, 56; hann greindi skepnuna í tvær greinir, Rb. 78; var þá engi skepna greind önnur frá annarri, Ver. i; hanu greindi (set apart) þá tíð (viz. Lent) meirr til meinlæta en aðrar, 625. 93; heimrinn allr greindr í þrjá þriðjunga (of a map), Al. 117.

2. to discern, distinguish; máttir þú greina þann Guð, er á himnum er, frá þeim guðum, er …, 625. 65; ef greina má þeirra bein frá annarra manna beinum, N. G. L. ii. 351; þá skilr hann ok greinir alla hluti görr, Skálda 169; at greina hvern lim eða kvist þeirrar ræðu, Sks. 568; greina gang himintungla, Fms. v. 334; hljóð þat sem eyru megu greina, Skálda 173; grein þér vitrlega hversu …, discern wisely for thyself how …, Mar.; til þess er konungr ok erkibiskup greina (discern, settle) allt þat er milli manna stóð, Bs. i. 727.

3. to expound, tell, record; sem áðr er greint, as is told above, Fms. ii. 168; þó at ek greina þat eigi at sinni, i. 223; til greindrar bænar, Magn. 532; eptir greinda sýn, Mar. 471; í greindri sæmd, 617; áðr greindum mönnum, Dipl. ii. 19: impers., sem fyrr greinir, as above mentioned, Rb. 232; at hann skyldi svá greina frásögu (tell his story) um atburð þenna, Ld. 58; greindi Örnúlfr þessi landa-merki, Dipl. iv. 17; vitnin kunnu eigi at greina með hverjum hætti, the witnesses could not tell how …, Mk. 79; nú skal greina framkvæmd þessa hlutar, Bs. ii. 163.

II. reflex. to branch out; svá sem tungurnar greindusk, Edda 145; en af því at tungurnar era þegar úlíkar, þær þegar er or einni ok enni sömu tungu hafa gengið eða greinzk, Skálda 160; hennar efni leiðisk ok greinisk af fyrir-farandi frásögn, Stj. 246; hanga sumar limarnar niðr en sumar greinask (branch) útí frá tveim-megin, Róm. 148; sumar (arms of water) greinask ok renna mjök grunnt, Barl. 72.

2. to be separated; ok greindusk sér hvar skipin, Fms. vii. 289; síðan greinisk tigu ok vald með þeim, Sks. 249.

3. to differ, disagree; menn greinask at því, hvárt …, Ó. H. 219, cp. Fms. v. 83; greinask menn at (there are different records) hvárr fyrri áverki varð, Sturl. iii. 249; greinask menn á fyrir því hvárt tíguligra þótti, Fms. xi. 316.

β. to disagree, fall out, become enemies; var þá skipuliga með þeim í fyrstu en greindisk brátt, Sturl. ii. I; en þá meirr tók at greinask með þeim kompánum, Bs. i. 620; var þá sæmiliga með þeim í fyrstu, en þó greindisk (MS. grênðisk) brátt, 489; friðr grenisk (i. e. greinisk), the peace is broken, Sturl. i. 458 (in a verse); vánir grenask, the hope is broken up, Hkv. 2. 49; (the explanation of this passage given in Aarböger for Nord. Oldk. 1866, p. 384, where it is derived from grár, grey, qs. græ-na, does not hold good either in sense or form, as the inflex. inchoative -na causes no umlaut, and grár, grey, when metaph. only denotes spite.)

III. impers. to fall out, discord; spurði Helgi at kistlinum en Geitir í mot at hringnum, ok greindi þá (acc.) sýnt um, Vápn. 9; en ef nokkura menn greindi á (quarrelled), bá þótti engi maðr skjótlegri til stórræða en Ögnumdr, Fms. ii. 68; þat höfum vit ætlat at láta okkr (acc.) ekki á greina, Nj. 58.