m., pl. kvistir, acc. pl. kvistu, [Dan. kvist; Swed. qvist; akin to kvísl]:—a twig, branch; tökum tvá kvistu ok leggjum á oss i mynd krossins, Fms. i. 136; þeir veltu viðjunum á drekann, ok fylgir maðr upp hverjum kvisti, Fas. ii. 188; á limar ok kvistu viðarins, Fms. vi. 153; aðrir hjuggu kvistu af trjánum, Matth. xxi. 8; sjaldan verða kvistir betri en aðaltré, O. H. L. 5; í kné gengr hnefi of kvistir þverra, Am. 69; sem fura at kvisti, Hðm. 5; sem ernir á kvisti, 31; á kykum kvisti, in a living twig, i. e. in a fair condition, D. I. i. 303; kvista fjöldi, Sks. 441: metaph., engi kvistr þorni sá er af mér blómgask, Sks. 616 B; með kvisti es, ok með ósins hring (of the cross stroke in the letter ø), Skálda 161; il-kvistir, poët. ‘foot-twigs’ = the toes, Am. 62, cp. πέντοζον in Hes. Op. 740; kvikr kvistr, live stock; hann á eigi meir í kvikum kvisti en eina kú, Mar. 1049.

2. in mod. usage also a knot; tré fullt af kvistum, a tree full of knots.

3. a pr. name, Landn.