m., pl. refar, mod. refir, [Dan. ræv; the root word may be Lat. repere, serpere, Gr. ἔρπειν]:—a fox, Þorst. Siðu H. 180, Stj. 412, 413, Grág. ii. 122: mostly in sayings, þar sá refr rakka, en rakki hafði ekki, Sturl. iii. 116, Þjal. Jóns. 41; sem kona hræðir barn sitt, þegi þú, barn, segir hón, ek læt refinn at þér ef þú þegir ekki, Hom. 144; slægr sem refr, Bs. i. 750, Fb. ii. 330; þú ert mestr í máli sem refarnir í hölunum, Háv. 41; putt, putt, skömm hunda, skitu refar í brunn karls, Fms. vii. 21; hafa skal ráð þó ór refs belg komi, Gullþ. 28: metaph. a tricky person, sly fox, hann er mesti refr, bragða-refr; þeir skyldi ekki láta þann gamla refinn sleppa, Safn i. 74; er Sigvaldi átti, refr, S. that fox, Fms. xi. 106.

II. Refr, a pr. name, Landn., also as a nickname, Jb. ref-skeggr, a nickname, Landn.: Refs-staðir, a local name, Landn.: refa-urð, f. a fox’s den, Stj. 413: ref-skinn, n. a fox’s skin, N. G. L. iii. 119.